نميدونم چرا دوباره حس خوب نوشتن در من ايجاد نميشه ... چقدر دلم ميخواست مثل گذشته ها با نوشتن اروم ميشدم ... سالها پيش اولين اتفاق و جدايي وحشتناك توي زندگيم اتفاق افتاد هنوز اون روز رو يادمه روز 25 بهمن سال 78 يادمه كه سختي اون دوران رو با نوشتن سبكتر ميكردم ... و نوشته هاي اون روزها نوشته هايي بودن كه نگه نداشتم و دور ريختمشون... ولي اين بار حتي نوشتن هم ارومم نميكنه

مشكل اينه كه من نميتونم درك كنم چرا داره اين رفتار باهام ميشه...شايد اگه يه دليل منطقي پيدا ميكردم يا يه كار غير قابل گذشت انجام داده بودم برام تحمل اين رفتار راحتتر بود.... چند وقت پيش ماجراي مردي رو شنيدم كه زنش بهش خيانت كرده بود و مرده بخشيده بودش راستي چرا من فكر ميكردم بايد تو ازدواج پاك و صادق و عاشق بود ؟ كي يادم داد فكر كنم وقتي ازدواج ميكنم بايد تنها مرد زندگيم شوهرم باشه؟ همه چيز برام زير سوال رفته... همه چيز... ديگه نميخوام به هيچي وفادار باشم... هيچي