آن روزها رفتند

آن روزها ي برفي خاموش

كز پشت شيشه در اتاق گرم

هر دم به بيرون خيره ميگشتم

پاكيزه برف من چو كركي نرم

آرام مي باريد

بر نردبام كهنه چوبي

بر رشته سست طناب رخت

بر گيسوان كاجهاي پير

و فكر مي كردم به فردا

آه فردا

آن روزها رفتند

آن روزهاي خيرگي در رازهاي جسم

آن روزهاي آشنايي هاي محتاطانه با زيبايي رگهاي آبي رنگ

دستي كه با يك گل

از پشت ديواري صدا مي زد

يك دست ديگر را

و لكه هاي كوچك جوهر بر اين دست مشوش مضطرب ترسان

و عشق

كه در سلامي شرم آگين خويشتن را بازگو ميكرد

در ظهر هاي گرم دود آلود

ما عشقمان را در غبار كوچه مي خوانديم

ما با زبان ساده گلهاي قاصد آشنا بوديم

ما قلبهامان را به باغ مهرباني هاي معصومانه مي برديم

و به درختان قرض مي داديم

و توپ با پيغام هاي بوسه در دستان ما مي گشت

و عشق بود

آن حس مغشوشي كه در تاريكي هشتي

ناگاه

محصورمان مي كرد

و جذبمان مي كرد در انبوه سوزان نفس ها و تپش ها و تبسم هاي دزدانه

آن روزها رفتند

آن روزها مثل نباتاتي كه در خورشيد مي پوسند

از تابش خورشيد پوسيدند

و گم شدند آن كوچه هاي گيج از عطر اقاقي ها

در ازدحام پر هياهوي خيابانهاي بي برگشت

و دختري كه گونه هايش را با برگهاي شمعداني رنگ مي زد آه

اكنون زني تنهاست

اكنون زني تنهاست

"فروغ"